Κι αν έρθει κάποτε η στιγμή να χωριστούμε, αγάπη μου,
μη χάσεις το θάρρος σου.
Η πιο μεγάλη αρετή του ανθρώπου είναι να ‘χει καρδιά.
Μα η πιο μεγάλη ακόμα είναι όταν χρειάζεται
να παραμερίσει την καρδιά του.
Την αγάπη μας αύριο θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία,
πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων.
Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα
θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου.
Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα
σα δυο νύχτες έρωτα μες στον εμφύλιο πόλεμο.
Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα
Γιατί σ’ αγαπώ.
Κλείσε το σπίτι
Δώσε σε μια γειτόνισσα το κλειδί
Και προχώρα.
Εκεί που οι φαμίλιες μοιράζονται ένα ψωμί στα οκτώ
εκεί που κατρακυλάει ο μεγάλος ίσκιος των ντουφεκισμένων
σ’ όποιο μέρος της γης
σ’ όποια ώρα
εκεί που πολεμάνε και πεθαίνουν οι άνθρωποι για ένα καινούργιο κόσμο.
Εκεί θα σε περιμένω. Αγάπη μου.

~Τάσος Λειβαδίτης

Ενός αγγέλου το πρώτο άγγιγμα

Τραγούδι μοιάζει στην ψυχή μου το άκουσμα του ονόματός σου. Ήχοι που σκουντάνε την καρδιά μου να τρέξει να σε κρατήσει. Μα μη μιλήσεις, είναι όλα τώρα τόσο σιωπηρά. Στη σιγή θα κρύψω κι εγώ τα σκοτωμένα όνειρα του χθες. Μη μιλήσεις, θα χαθεί η ομορφιά της ξεχασμένης μας κραυγής. Καθώς τα μέσα μου ουρλιάζουν μπροστά στη ζήλια τους για τα μάτια μου όταν περιγράφουν δειλά τη μαγεμένη σου όψη. Τώρα σώπασε, τα δύσκολα περνάνε. Χωρίς να το θέλεις όλα τα 'χεις ξεχάσει. Χωρίς να μιλήσεις όλα τα 'χεις φωνάξει. Η στιγμή ανήκει στη σιωπή και η σιωπή σε μας, και μαζί σιγοτραγουδάμε τη μελωδία ενός ονείρου...

Θάρρος

Σήμερα θα βρω το θάρρος να σου πω αυτά που κρύβω μέσα μου. Σήμερα θα απελευθερώσω αυτά που κρύβονται και με βαραίνουν. Στα γλυκά σου μάτια είδα ένα πρόσωπο που θα 'θελα να βρίσκεται κοντά μου. Μ' ένα βλέμμα να με καθησυχάσεις τις μέρες που βρίσκομαι ανάμεσα στα προβλήματα. Τα δυο σου χείλη να καίνε το διψασμένο μου κορμί καθώς θα ψιθυρίζουν λέξεις οι οποίες θα με δένουν ολοένα και πιο πολύ με τα ζεστά σου χέρια. Είκοσι δυο χρόνια και δε βρήκα τη δύναμη να σου εκφράσω τον τρόμο που βασιλεύει το μυαλό μου στην όψη σου. Τόσος πολύς καιρός και ποτέ μου δε φοβήθηκα τόσο. Τα ίδια συναισθήματα όπως όταν πρωτοερωτεύτηκα, οι ίδιοι λόγοι να κρατάνε πίσω. Σε βρήκα ξανά και δεν θα ήθελα να ξαναχάσω αυτά που πρόκειται με κόπο να μου δώσεις. Για μία ευκαιρία γίνονται όλα, για μία σου μόνο λέξη...

Φόβος

Στην αρχή νόμιζα πως όλα ήταν μια χαρά. Πως έχω ηρεμήσει επιτέλους. Πέρασα τόσα προβλήματα που μου προκάλεσαν απίστευτες απώλειες. Θα μπορούσα να θρηνώ για όσα έχασα. Να μείνω στο παρελθόν και να παρακολουθώ τα πάντα να με προσπερνάνε καθώς η καρδιά μου θα καιγόταν στην απόλυτη σιωπή. Κι όμως βρήκα δύναμη, δεν ξέρω από που. Δεν ξέρω το γιατί. Ξέρω μονάχα πως είμαι ακόμα εδώ, στο παρόν, να προσπαθώ για ό,τι καλύτερο.  Τώρα γνωρίζω καλά πως ποτέ μου δεν ήμουν ήρεμος. Και πώς θα μπορούσα ποτέ μου;!... Η καρδία μου ένα γιγαντιώδες ηφαίστειο φωτιάς και συναισθημάτων έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή χαρίζοντάς μου την ευτυχία μέσα από τα χάδια μιας ακόμη αδελφής ψυχής. Και τώρα που νομίζω πως έχω όλα όσα χρειάζομαι, ένα γλυκό πρόσωπο προκαλεί τις πιο ευχάριστες αναταράξεις στο κέντρο της ψυχής μου. Κυριαρχεί στις σκέψεις μου και με οδηγεί στην τρέλα. Άγνωστο γιατί να φοβάμαι τόσο να δείξω αυτά που κρύβω μέσα μου. Θέλω να της φωνάξω αυτά που με λόγια δεν εκφράζονται. Το συναίσθημα που με κυριεύει καθώς αντικρίζω τα δυο της χείλη να χορεύουν με ένα τρόπο μαγικό. Κι όμως φοβάμαι...

Έρωτας

Έρωτας είναι όταν μια αδικαιολόγητη χαρά σε κατακλύζει, καθώς νιώθεις την ένταση να ξεκινά από τα βάθη της ψυχής σου και να φτάνει στις πιο απόμακρες απολήξεις του μυαλού σου καταστρέφοντας κάθε δυσοίωνη και άσχημη σκέψη. Δημιουργεί τέτοια σύγχυση και προκαλεί την καρδιά σου σ' έναν αγώνα ταχύτητας ενάντια στο χρόνο. Το αίμα σου ζεσταίνεται απότομα καθώς αντικρίζεις το πρόσωπο του πόθου σου. Όντας αδύνατο να ελέγξεις τα συναισθήματα σου, νιώθεις σαν δάκρυα να τρέχουν στα κουρασμένα σου μάτια. Μια στιγμή χρειάζεται για να σπρώξεις τον εαυτό σου σε μια κατάσταση δίχως γυρισμό. Μα σαν γαντζωθείς κι εσύ, μόνο με πόνο θα βγάλεις το αγκίστρι του. Στην απουσία του τρελαίνεσαι. Ο κυνισμός σε κυνηγά και επιστρέφεις στον μάταιο κόσμο της καθημερινότητας. Μόνο στον έρωτα ονειρεύεσαι. Μόνο με έρωτα ζεις...

Διλήμματα

Γλυκιές φωνές μου ψιθυρίζουν πάλι. Απ' την καρδιά και κατ' ευθείαν στο νου με χτυπάν. Αδυσώπητες κραυγές φωνάζουν το αυτονόητο. Και εγώ τι κάνω;Μένω άπραγος σ' αυτό που η ψυχή μου βρίσκει δειλά δειλά το θάρρος να μου σιγοτραγουδά. Δυο μάτια γεμάτα ζωή και δυο χείλη που τόσο γλυκά ακούγονται, τα αντικείμενα του πόθου μου ξανά. Πρώτη φορά βρίσκομαι σε τέτοιο δίλημμα. Σαν μικρό παιδί που ερωτεύεται για πρώτη φορά. Το στομάχι μου κόμπος σφιχτός, ανταποκρίνεται στο βάσανο του τρομαγμένου μου μυαλού. Να αφεθώ;...

B.U.C.

Ποιών αηδονιών υπέροχο τραγούδι να συγκριθεί με τη φωνή σου.
Ποιάς Άνοιξης η πρώτη αυγή να συγκριθεί με το γλυκό σου πρόσωπο.
Ποιών λουλουδιών μαγευτική οσμή να συγκριθεί με το άρωμά σου.
Σήμερα που ξέρω πως χάθηκες για πάντα η ζωή μου τελείωσε. Η μορφή σου ονειρεμένα χαϊδεύει ακόμα τη σκέψη μου. Σε σκοτεινά σοκάκια τριγυρνώ μονάχος, δίχως φως, όνειρα, πορεία...

B.U.C.

η μερα που κυλα αργα και βασανιστικα και η ματια σου που χανεται στων ουρανων την ατερμονη ληθη. σαν σε νιωσω για μια ακομη φορα παλι κι εγω απο τις σταχτες μου θα γεννηθω. και ως ελευθερος μετα θα ψαξω να βρω τα αισθηματα που δεσμευα τοσο καιρο για σενα. μια αγκαλια κι ενα συγγνωμη για να μπορεσω να ζησω ξανα. κι ο ηχος της φωνης σου τοσο γαληνια μιλαει στην ψυχη μου. αχ αυτη η γαληνη που βασιλευει στα χειλη σου. αιτια κι αφορμη για το δικο μου μπερδεμα... κι εσυ που παντα μου μιλουσες για αξιες και αγαπες, εσυ που παντα εβρισκες τις σωστες λεξεις για να τα περιγραψεις, τωρα σωπαινεις. σωπαινεις κι η καρδια μου σταματα μπροστα στα βηματα σου... ποσο σε πεθυμω...

Ήμουν εκεί και πάλι όταν ξημέρωσε. Η αυγή με βρήκε κάτω από το κατώφλι σου. το φως της μέρας με άγγιξε στη δική σου γειτονιά. Είναι αλήθεια πως βρήκα τον παράδεισο. Σ' ένα ξεχασμένο θεατράκι μπορώ να κάθομαι και να παρακολουθώ τις στιγμές μας να εξελίσσονται.
γεμάτο μπογιές συνθήματα και σκουπίδια, κι όμως έχει τη δύναμη να με κάνει ευτυχισμένο...

16/06/2009

Τώρα που ο χρόνος τρέχει, μη λυπάσαι! Μή φοβάσαι!... Όλα κυλούν όπως θα έπρεπε. Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά. Μα ό,τι μπορείς να αλλάξεις θα το αλλάξεις. Χρόνια μπροστά σου. Στιγμές να κατακτήσεις. Στόχοι να πετύχεις, κι η ευτυχία δεν αργεί.
Σίγουρα θα 'ρθει. Πολύχρωμα φώτα σε περιτριγυρίζουν...

Τυφλά αστέρια, γυμνά μαχαίρια
Ο κόσμος όλος στα δικά σου χέρια
Τρελά σπαθιά, πετάς μακριά
Εικόνες παλιές χαράχτηκαν βαθιά
Κύκλους θαρρείς πως η αγάπη σου κάνει
Το όνειρο φεύγει, ένα σύννεφο πιάνει
Βγάλε φτερά, πήδα ψηλά
Όλα μπορούν να βγουν αληθινά

Η θάλασσα γαλήνια, πόσο μου λείπει. Ποιό καράβι να την ταξιδεύει άραγε; Με μια αγκαλιά θα ηρεμώ. Πάντα μου άγγιζε την ψυχή. Στην άμμο έκρυψα κάποτε τα μυστικά μου. Θησαυρός που δεν βρήκε κανείς. Το κάστρο που έχτισα γύρω τους τα προστατεύει. Πολλές ώρες ξόδεψα για να το χτίσω. Μ' ένα κύμα μπορεί να πέσει. Κι όμως η θάλασσα ποτέ δεν επιτέθηκε. Διαλέγει πάντοτε να πηγαίνει γύρω του. Και έτσι χτίζει γύρω του μια τάφρο που με βοηθά. Σ' ένα νησί είν' όλα αυτά. Ένα νησί όλο δικό μου. Μοναχό αφήνει το στίγμα του στο χάρτη. Ένα νησί όλη μου η ζωή. Μα κανείς δεν ξέρει να κολυμπάει στα βαθιά. Ποιός να το κάνει; Όλοι φοβούνται. Λίγοι προσπάθησαν να το φτάσουν. Λίγες σειρήνες και καναδυό γοργόνες. Ο καθένας παρατούσε την αναζήτηση για δικού του λόγους. Ένα καΐκι μοναχό να φτάσει ονειρεύομαι...

11/06/2009

Όνειρα τρελά, παλιά, μοναχικά κάνουν κύκλους γύρω σου όσο εσύ κοιμάσαι. Η Αθηνά γύρισε εκεί που πάντα ανήκε. Στην πλάνη σκοτεινής νύκτας ήρθε και σε φώναξε. Δυο φορές στο ίδιο βράδυ, σαν μπλε φεγγάρι στον ίδιο μήνα. Βροχερός Ιούνης σου επιφυλλάσει πολλές εκπλήξεις. Αφήνω τους ήχους να με ταξιδεύουν...
--------------------------------------------------------------------------
Θα ήθελα να ζω και για πάντα να κοιμάμαι. Να ζω μέσα στα όνειρά μου. Εκεί έχω τα πάντα. Ό,τι ζητήσω, Ό,τι σκεφτώ. Στα όνειρά μου ζω... Ζω όλα όσα η ζωή δε ν μου χαρίζει. Εκεί είμαι ευτυχισμένος.

02/06/2009

Τελευταίος μήνας, τελευταίες μέρες, τελευταίες στιγμές ζωής μακριά από όλους κι από όλα. Ένα νέο ξεκίνημα τελειώνει. Αναμνήσεις χαράχτηκαν και πάλι. Νέοι φίλοι, νέοι ορίζοντες. Νέο μυαλό για να μπορέσω να συνεχίζω τη ζωή που ζούσα πριν από αυτό το όμορφο διάλειμμα. Μην αναρωτηθείς ποτέ τι έχασες. Αναρωτήσου τι κέρδισες και τι σου μένει. Σχεδίασε το στόχο και στόχευσε προσεκτικά. Μη βιαστείς να πατήσεις τη σκανδάλη. Όταν έρθει η ώρα θα το καταλάβεις. Ήδη το ξέρεις πότε θα έρθει η ώρα. Πάντα το ήξερες...

24/04/2009

Βιέννη- Είναι ώρες που η μοναξιά σε παγιδεύει. Σε πληγώνει. Σε χτυπάει χωρίς έλεος μέχρι να ματώσεις. Φωτογραφίες να σου θυμίζουν αυτά που δεν θα μπορέσεις ποτέ ξανά να αποκτήσεις. Αυτά που νόμιζες πως κάποτε είχες. Μα κάπου αλλού ταξιδεύαν οι ψυχές μας και ο προορισμός δεν ήταν ίδιος. Συγγνώμη.

20/04/2009

Και ξεκινώ και πάλι αυτό το παιχνίδι του μυαλού μου. Τόσο μακριά από όπου ξεκίνησε, τόσο κοντά στην στιγμή που τελείωσε. Προσπαθώντας να καταλάβω τις προκλήσεις που δημιουργούν οι σκέψεις, προσπατηώντας να καταλάβω τι κινεί τον άνθρωπο. Καρδιά και νους φτιάχνουν το δικό τους παραμύθι, όσο η ψυχή προσπαθεί να δραπετεύσει από την φυλακή που το προκάλεσε. Η Βιέννη μια τόσο όμορφη πόλη γεμάτη χαρά σου δίνει την ευκαιρία να φύγεις μακριά από καθετί σου δημιουργεί πόνο. Η μοναξιά μόνος σύντροφος, πιστός, παντοτινός δε λέει να σ' αφήσει. Πληγωμένες εικόνες, αναμνήσεις περνούν μπροστά από τα μάτια σου σαν αστραπές. Ονόματα ηχούν σαν μελωδία στα αυτιά σου. Και συ, στο κάλεσμά τους γονατίζεις κι υποκλίνεσαι. Αρώματα σε γοητεύουν τώρα που μπήκε η Άνοιξη. Μα εσύ μακριά κάθεσαι και απολαμβάνεις. Στοιχεία κι αριθμοί σου εξηγούν το λόγο που βρίσκεσαι εδώ. Κι εσύ δεν λες να καταλάβεις...

never knew

what is worse than a remorse?
nothing's better than you in my side
all i want is in snow to slide.
so behind these bars i now see the stars
in my prison kept all these years i wept
for you my love, i flew like a dove
free as i am between four walls
without doors without holes...

valentine's memories

there things i wanna say
that need attention to pay
look in my heart
u are the biggest part

the time we spent
places we went
things we ve done
and movies we rent

dont deny
i cannot lie
i love you
is the reason why

this day i pledge
my existence to you
hold my hand
our dreams came true...

εγγλεζικα λογοπαιγνια

saw all this pain
and thought were all in vain
then i saw your face
and i got lost in space

your eyes like stars
erased my scars
scars from the past
that hopefully didnt last

maybe it s true
maybe it s you
that makes me fly
so high upon the sky

Δυσκολα συναισθηματα στις μερες μας. Πολυ δυσκολα.......

Πω! αισθανομαι πολυ περιεργα. Πρωτη φορα που γραφω στη σοφιτα. Και ειχα πει πως δεν θα ξαναεγραφα. Πραγματικα μου κανει κακο, αλλα εχω καλο προαισθημα γι αυτη τη φορα. Νιωθω λιγο ζαλισμενος. Τα ξυλα που με σκεπαζουν συγκρατωντας τη σκεπη, μου θυμιζουν πως βρισκομαι σ ενα καραβι. Χωρις να βλεπω που πηγαινει. Μονο που σταματα. Χαλαρη μουσικη στο βαθος να ακουγεται και γενικως ενα κλιμα αισιοδοξιας στον οριζοντα, περιμενω το καλοκαιρακι. Να κατσω σε μια παραλια το βραδακιωσπου να δυσει ο ηλιος. Με ομορφη παρεα. Να καθισω εκει ανυπομωνοντας το επομενο πρωινο που ο ηλιος θα ξεπηδησει πισω απο τιν ξεκαθαρη γραμμη που οριζει η θαλασσα, χιλιομετρα πιο περα απο το σημειο που καθομαι. Διαχωριζει την φαντασια αποτην πραγματικοτητα και μας θυμιζει να γινομαστε πιο εξυπνοι μερα με τη μερα. Να προχωραμε λιγο λιγο ωσπου να φτανουμε ως εκει που βλεπαμε εχτες. Κι υστερα να κανουμε το ιδιο με διαφορετικο σημειο εκκινησης αυτη τη φορα. Απο την τελευταια φορα που εγραψα δεν εγιναν πολλα. Το σημαντικοτερο γεγονος ηταν που πηρα μια κιθαρα και καπου καπου την γρατζουναω. Με αποτελεσμα τωρα να εχω εντρυφησει και στον κοσμο της μουσικης. Για μενα ηταν ο,τι σημαντικοτερο. Μιας και τωρα ολοκληρωσα τον εαυτο μου με αυτο το κομματι. Εμαθα εδω και καποια χρονια τον κοσμο της εικονας, εγινα μερος της, με τη ζωγραφικη και τη φωτογραφια. Χρωματα, εικονες- γαληνη... Υστερα εμαθα τον κοσμο της ομιλιας, της σκεψης με αυτα που γραφω, και ακομα το πως να δουλευω με το μυαλο μου αλλα συγχρονως και με την καρδια μου. Και τελος το να μπλεξω με τις νοτες ηταν απο τα τελευταια κομματια του εαυτου μου. Ευχομαι σε ολους να νιωθουν οπως κι εγω. Ειναι πολυ ικανοποιητικο. Δυσκολα συναισθηματα στις μερες μας. Πολυ δυσκολα.......

χαμενες αναμνησεις?....

τα δρομακια,
εκεινα τα δρομακια,
δρομακια.....
Μερη που καποτε σημαιναν πολλα. Δεντρα και πετρες που αφηνα πισω μου γελωντα, με ελπιδες, με χαρα, με λυπη, στεναχωρια, με δακρυα. Τωρα πια ειναι απλως ενα ξεχασμενο θλιβερο τοπιο που ξεθαψα σημερα απο παλιες αναμνησεις. Γιατι τωρα δεν υπαρχει ο φοβος που υπηρχε καποτε. Τωρα απλως εχω ξεχασει το χτες. Λαμπες ξεχασμενες, θολες, αναμενες, σημαδια που φωτιζανε παλια τα ονειρα μου.
Μεινε κοντα μου αναπνοη
Μεινε κοντα μου αγαπη
Ελα κοντα μου το πρωι
Ξυπνησε με μ' ενα χαδι

και οι σκεψεις, λαβυρινθοι και χανεσαι...

Μολις χθες γυρισαμε απο την εκδρομη. Τοσα πραγματα που ξεχνας να κανεις και χανεσαι. Λιγος χρονος με τους φιλους χρειαζεσαι μονο για να γιατρεψεις πληγες και ψυχικα κενα. Μολις μερικες στιγμες χρειαζονται για να αλλαξεις τη γνωμη σου για καποιον. Να δεις στο προσωπο του αυτον που θα 'θελες να ειναι διπλα σου. Να σε μπερδεψει.
-Κι ομως ακομα εισαι μαζεμενος, σκυφτος και σκεπτικος. Τι σε φοβιζει; πες μου!
-Δεν ξερω! σκεψη φυγε μακρια! Και μην ξαναρθεις αν δεν εχεις ωριμασει. Αν στα ματια του προσωπου αυτου δεν δω την αγαπη!...

το χαπι της ευτυχιας

θελω να βρω το χαπι που θα με κανει να ξεχνω
να βρω τη λυτρωση που θα με κανει να μεθω
να δω αυτα που εχουν ειπωθει με αλλο ματι
να δω αυτα που εχουν ξεχαστει σαν να ταν σταχτη
να σκεφτω χωρις να εχω κοιμηθει
να μεθω χωρις να εχω πιει
να μετρω τις νυχτες που ειμαστε μαζι
και να χαθω στο τελος τραγικα μες στη σιωπη...

χαρουμενα ταξιδια

1000 μερες κι αν περασουν
τα πουλια τι κι αν γερασουν
δυο ματια θα εχω μαγικα μες στο μυαλο μου
σαν διαμαντια τα κρατω, σαν θησαυρο μου

να φυγω στο τελος χαρουμενος
μ ενα χαμογελο στα χειλη
να γινει το εισητηριο που στον παραδεισο
για παντα θα με στειλει

ονειρα χαμενα

Και τωρα βρισκομαι και παλι στο κενο.Αδειο μυαλο χωρις ευχαριστες σκεψεις να με περιτριγυριζουν πια. Εχω κουραστει. Εχω κουραστει να γεμιζω αδειες σελιδες με τις αμφιβολιες μου. Θελω απο εδω και περα να τις λεω σε καποιον. Σε καποιον που εμπιστευομαι και που μοιραζομαι μια στιγμη. Μια στιγμη τοσο αδεια και τοσο γεματη. Χωρις δισταγμους και πισωπατηματα. Αυτο θα πει εμπιστοσυνη για μενα.

ο χρονος κυλαει κι οι ανθρωποι ερχονται και φευγουν

ενα λεπτο ηταν αυτο που χρειαζομουν
να σου ανοιξω την καρδια μου
μια στιγμη χρειαστηκες
να κοψεις τα φτερα μου
αν ειχα μονο ενα βραδυ
να σε κανω να αισθανθεις
αυτα που κρυβω στην καρδια μου
κι αυτα που παντα θα ποθεις
καποιο βραδυ θα γυρισω
ενα χαδι θα ζητησω
κι αν και παλι μ αρνηθεις
μια στροφη θα παρω
θα ναι λαθος της στιγμης....

οσο χανομαι σ' αισθανομαι...

ολα τα φωτα του ουρανου
δε φτανουν να φωτισουν
τις νυχτες που μενω μοναχος
τα ματια μου πριν κλεισουν

πριν φτασω σε ληθαργο βαθυ
εσενα ν' αντικρυσω
και μ' ενα αργο πικρογλυκο φιλι
να σ' αποχαιρετισω...

ματιες απ το κλεμενο μου παραθυρο

φευγω και χανομαι, πεφτω στο πηγαδι
απο τις σκεψεις πιανομαι, ζητωντας ενα χαδι
λογακια ξεχασμενα, κι η σελιδα αλλαζει
ζωη χωρις εμενα, το πρωινο μου χαραζει

πιθανοτητες

θα μπορουσα να ειμαι τυφλος
και παλι να σε βλεπω
θα μπορουσα να ειμαι κουφος
κι ακομα να σ' ακουω
ισως αν ημουν πετρα
πιο πολυ να σε 'νιωθα
ισως αν ημουν ο αερας
πιο πολυ να σε 'νιωθα
μα δεν θα μπορουσα ποτε να σ' αγαπω
εαν δεν ημουν ανθρωπος
γι αυτο ευχαριστω και παλι το Θεο
κι ας με πληγωνε ενα λαθος

και ο πονος δεν φευγει, απλα κρυβεται μεχρι να ξαναρθει...

Στοιχακια πονεμενα
Λεπτα αγαπημενα
Ωρες ατελειωτες περνω
Στη ληθη και το ψεμα

Βιβλιο μικρο, ατελειωτο
Βιβλιο κουρασμενο
Βιβλιο που 'χασα καιρο
Και τωρα περιμενω

Ετσι μου μοιαζει η χαρα
Οταν απο ψηλα την βλεπω
Φευγω απ τη σκεψη να σωθω
Φευγω, μακρια σου τρεχω...

το χρονικο για το πως καταστρεφεις μια καρδια

Ηρθε η ωρα μου κι εμενα να σας διηγηθω μια μικρη καθημερινη ιστοριουλα... Τη ζωη ενος μικρου παιδιου παγιδευμενου απο το παρελθον,τα ονειρα και τις συμπτωσεις που του προκαλει η μοιρα ... Κυριευμενο οπως ηταν απο τα ονειρα του, θελησε μεσα σ' αυτη τη ζωη να πετυχει κατι σημαντικο. Απο πολυ μικρος λοιπον δεθηκε κι αυτος στα διχτυα της ξενογλωσσης εκπαιδευσης. Ομως η μοιρα και οι γνωριμιες θελησαν να τον κανουν να παιδευεται για τα ονειρα του. Ετσι αναγκαζοταν να περιμενει το λεωφορειο για να πηγαινει στα μαθηματα του. Καθε μερα λοιπον περνουσε αρκετη ωρα στη σταση διπλα στο σπιτι του. Και καθε μηνα συμπληρωνε ωρες περιμενοντας τα λεωφορεια να περασουν. Αλλα μια μερα παρατηρει το ονειρο που θα δωσει νεο νοημα στην πολυωρη και βαρετη αναμονη του. Εναν αγγελο διπλα του. Μια μελαχροινη πανεμορφη κοπελα στην αλλη γωνια της απεναντι βιτρινας. Μια οψη ουρανια αλλα και λιγο θλιμενη... Και για τρια χρονια αυτη ηταν ο λογος που η καρδια του χτυπουσε. Γιατι λατρευε εκεινα τα πεντε - δεκα -ισως δεκαπεντε λεπτα που καθταν στα απεναντι σκαλοπατια και την κοιτουσε... Λατρευε να την κοιταει... Τα χρονια περασαν, το παιδακι μεγαλωσε, αγαπησε, πληγωθηκε, ομως αυτη η αγγελικη μορφη υπηρχε ακομη μεσα στις αναμνησεις του να του θυμιζει πως περνουσε ωρες ατελειωτες κοιτωντας την, να του θυμιζει πως ειναι να χτυπα η καρδια του. Εκανε ονειρα πολλα ακομη, τα αλλαξε. Τα πετυχε. Τα εχασε... Μια πανεμορφη μερα αποφασισε πως αυτο που αγαπουσε περισσοτερο να το σπουδασει... Και το γεγονος αυτο τον ενωσε με τον καλυτερο φιλο που θα μπορουσε να βρει... Μια πραγματικη φιλια που τον ενωνει μ' αυτο το προσωπο στο οποιο δειχνει και την μεγιστη εμπιστοσυνη. Τα χρονια περνανε αργα και οσο παει δενεται ολο και περισσοτερο με αυτο το προσωπο...Πραγμα που τον ευχαριστει ιδιαιτερα. Ως που μια μαγεμενη νυχτα ο φιλος του του φερνει μπροστα του μια κοπελα με ενα τοσο οικειο προσωπο... Τοσο αγγελικο, τοσο ονειρεμενο που σχεδον του θυμιζει εκεινο τον ξεχασμενο αγγελο που κοιτουσε ασταματητα τις ωρες αναμονης στη σταση. Την ερωτευεται και βρισκονται μαζι. Μα συντομα θα ανακαλυψει πως η κοπελα που βλεπει μπροστα του και αγκαλιαζει, ειναι εκεινος ο ιδιος ο αγγελος που τοσα χρονια λησμονει την οψη του.απο κει και υστερα ακολουθουν στιγμες που θα ανοιξουν πληγες μες στην καρδια του τοσο βαθιες οσο και η αναμνηση της αγγελικης της μορφης...Τον πληγωσε ξανα και ξανα, και υστερα εξαφανιστηκε......
Και ο αγγελος μου χαθηκε για παντα :'(

Σάββατο, Οκτώβριος 06, 2007
ακουω βηματα

Λεπτες κλωστες κρατανε τα δαιμονια του παθους μεσα μου
απο το να ξεχυθουν βιαια και να καταλαβουν ολοκληρη την
καρδια μου. Απο το να με παρασυρουν και παλι σε ενα κυνηγι
ατελειωτης μοναξιας. Κοντοστεκομαι και βαριανασαινω. Σχεδον
ακουω τον χτυπο της καρδιας μου που ειναι ετοιμη να σβησει.
Σκεφτομαι αυτες τις μικρες χαρες που εχουν μολυνει τη ζωη μου.
Μετρω ολα αυτα που θα ηθελα να κανω αυτη τη στιγμη. Δεν
υπολογισα ομως πως ενα και μονο ονομα κυριαρχει στις σκεψεις
μου τις τελευταιες μερες. Μακαρι ομως, και το ευχομαι απο τα
βαθη της ψυχης μου, να μπορουσα να γινω κι εγω ο ιος αυτος που
θα κατοικησει στο μυαλο της. Κατι που προς το παρον μου φαινεται
απιθανο. Θα περασω και παλι μια διαδικασια που μπορει να ειναι
ασχημη για τον καιρο της, μα στο τελος ξερω πως θα ειμαι κερδισμενος
ανεξαρτητα με το αποτελεσμα. Καιρος λοιπον να αρχισω να προχωρω.
Να κανω βηματα για να πλησιασω σε μια ακομη ευκαιρια της ζωης.
Φοβοι κι αναμνησεις εδω δεν χωρανε. Τα εχω αφησει ολα πισω

nailed by Black Rose Immortal at 05:22 0 σχολια








Πέμπτη, Οκτώβριος 04, 2007
3 ημερες αναμονης

Καιρος λοιπον για νεες εικονες, νεες αναμνησεις νεα προσωπα.
3 κερια αναμενα στο φως του φεγγαριου, θα γινουν η αρχη της
ιεροτελεστιας που ξεκινησα. Να τελειωσουν ολα και να αρχισω
παλι απο την αρχη. Οπως παλια. Οπως και τωρα. Οπως θα εκανε
κανεις για να διαγραψει αποτελεσματικα το παρελθον του. 3 κορδελες
προς τιμην οσων με αφησαν πισω τους. Τοτε που τους ειχα πιο πολυ
αναγκη. Τοτε που παρακαλουσα ολα αυτα να τελειωσουν με μια
απλη αδυσωπυτη ματια και το πιο σκληρο χαμογελο που ειχαν
εκεινη την πολυποθητη στιγμη. Χωρις μεγαλα λογια και κουβεντες
βαριες, ολα να τελειωσουν. Και τωρα κοιτα με! προσπαθω να διωξω
ολα οσα αγαπησα. ολα οσα ποθησα πιο πολυ στη ζωη μου.
Τοσο αξιολυπητα τους ζητω απλως να φυγουν. Για να μεινω και
παλι ανθρωπος μισος περιμενοντας το νεο χαμογελο που θα με
κανει να κλαιω. Μα ακομα και τωρα θελω να τα παρατησω. Μιας,
ομως, και η παρασταση εχει ηδη ξεκινησει, δεν υπαρχουν και
πολλα που να μπορω να κανω. Μεσα σ' αυτην την μπερδεμενη μου
σελιδα θα βρεθει καποτε η αληθεια που με πνιγει 3 μερες τωρα.
Αυτο που πραγματικα μου τρωει τη ζωη χωρις προτου να με προειδοποιησει.
Φευγουν ολα κι εγω καθιστος θα σε περιμενω να με λυτρωσεις απο το βασανο
της τρυπημενης μου καρδιας.
- μην αργεις -

nailed by Black Rose Immortal at 02:09 0 σχολια






Τετάρτη, Οκτώβριος 03, 2007
χωρις σημαδι ακουστικης

Πες μου ποσο χαμηλα πρεπει να πεσω για να σε φτασω ψυχη μου
γιατι η πτωση ετουτη με ζαλιζει

Ολα γυρνανε τοσο γρηγορα και με τρομαζω
τωρα που αρχισε να ψιχαλιζει

Ο κοσμος πισω μου χανεται και 'γω συνεχεια αλλαζω
κι αυτη η οψη σου ολο διπλα μου γυριζει

1000 μερες κι αν περασουν εσενα θα αναζητω ζωη μου
κι οταν παλι θα σε βρω,
θα ξερω οτι η ζωη μου τοτε αρχιζει

nailed by Black Rose Immortal at 11:28 0 σχολια





Παρασκευή, Σεπτέμβριος 28, 2007
ανασες βαριες στου αστεριου το μαυρο φως

Υπαρχει κανεις που να καταλαβαινει οτι δεν υπαρχει το σκοταδι;
Στην πραγματικοτητα ως σκοταδι οριζουμε την ελλειψη φωτος. Αρα
στην ουσια δεν τιθεται θεμα υπαρξης του! υπαρχει φως ή δεν υπαρχει
φως. Το ιδιο συμβαινει και με μενα. Νιωθω τη μοναξια να με
περιβαλλει, μα ομως αυτο που στ' αληθεια νιωθω, ειναι η
ελλειψη αγαπης. Τωρα πια που σκεφτομαι ξεκαθαρα, χωρις το
παρελθον να με ακολουθει, δεν υπαρχει κανεις να μοιραστω τις
σκεψεις μου. Παρα μονο εσυ. Εσυ που δεν με ξερεις. Γραφω ασταματητα
πανω σε αδεια χαρτια αυτο που ο νους μου προσταζει. Πλεον, κανεις
δεν διαβαζει αυτα που γραφω και οτι κανω ειναι για να αδειασω
επιτελους το κουρασμενο μου μυαλο. Σταματησα πια να γραφω ημερομηνιες
στα γραμματα μου εδω και καιρο. Ο χρονος ειναι αχρηστος. Η τοποθεσια;!
Ασημαντη εντελως! Το χερι και η πενα οριζουνε τα γεγονοτα και αυτο ειναι
που εχει σημασια. Κι ολο γυριζω, γυριζω, γυριζω. Και στο τελος, το τελος
αντικρυζω. Οι ιδιες σκεψεις περνανε απο το μυαλο μου καθε στιγμη.
Μεσα σ' αυτο το βουβο δωματιο ψιθυροι ακουγονται, ανασες και γελια.
Μα κανεις δεν βρισκεται σ' αυτο το σπιτι. Ολα ξεπηδουν απο το κεφαλι
μου. Εικονες παλιες και γνωριμες. Ατομα που συμπαθω. Ατομα που αγαπω.
Κι ομως υπαρχουν ατομα που κατεχουν κομματια ολοκληρα απο τη ζωη μου.
Ιδιοκτητες της καρδιας και της ψυχης μου. Εφ' οσων δεν ζουνε πια μαζι
μου, χρειαζομαι καποιον αλλο ακομα για να καταργησει αυτο το μονοπωλιο.
Ειμαι ανοιχτος και μπορω να πω προσπαθω. Δινω ευκαιρειες σε νεα προσωπα
να πλησιασουν ολο και πιο κοντα μου μα παντα θα υπαρχει καποιος που θα
τα απομακρυνει. Κι ομως την χρειαζομαι!... Δεν ζητησα ποτε μου να κατακτησω
τα ονειρα κανενος. Μονο μια κοπελα που θα θελει να καταλαβει τι συμβαινει
μεσα σ' αυτο το ασχημο και στρογγυλο κεφαλι μου... Αλλα δεν ερχεται.
Γιατι δεν ερχεται;!... Αναπνεω για να ζω. Μηπως ,ομως, ζω για να αναπνεω
πια;Μηπως ακολουθω κι εγω μια ατερμονη πληξη χωρις λογο και αιτια;
Δεν ξερω. Πρεπει λοιπον να θεσω στοχους. Πραγματικους στοχους! Οπως
η ευτυχια κι ενα αστερι...

nailed by Black Rose Immortal at 15:38 2 σχολια









Τετάρτη, Σεπτέμβριος 26, 2007
οι 2 εποχές του χρόνου

Σήμερα κάθισα και υπολόγισα τα χρόνια που θα έρθουν.
Δεν είναι και πολλά. Και ο αριθμός τους δεν είναι ακριβής.
Μετρημένες στιγμές θα έρθουν και χιλλιάδες συναισθήματα.
Τη ζωή μου την παρομοιάζω με ένα φθινοπωρινό δέντρο.
Σαν έρθει ο χειμώνας και το φθινόπωρο τα φύλλα του πέφτουν
και μοιάζει τόσο στενάχωρο. Μα αυτό περιμένει μονάχα πότε θα
έρθει η άνοιξη. Για να ανθίσει ξανά. Έτσι είμαι εγώ. Έχω περάσει
πολλά φθινόπωρα και πολλές φορές η άνοιξη με άνθισε ξανά. Άλλοτε
ο χρόνος περνούσε αργά και άλλοτε γρήγορα. Οι κλιματικές αλλαγές
όμως ήταν αδύνατο να με αφήσουν ασυγκίνητο. Τόσα φθινόπωρα έφεραν
την ανοσία στην ψυχή μου και τώρα είναι κενή. Δεν επηρεάζεται από
εποχές και κρύα. Και ούτε καμία εικόνα την ζεσταίνει. Παρά μόνο
μια καινούρια αγάπη περιμένει να την πάει ψηλά και να την αφήσει
να αιωρείται έχοντας και πάλι τα φτερά της ανοιχτά...

nailed by Black Rose Immortal at 13:29 0 σχολια




Ίχνη φωτός

Άδειοι διάδρομοι και σκούρα πλακάκια, μαύροι τοίχοι
και ξύλινα παγκάκια βιδωμένα στο πάτωμα. Ξένα βήματα
και γνώριμες φωνές είναι όλα τα πράγματα που βλέπω να
με περιβάλλουν αυτή τη στιγμή. Πόρτες ανοίγουν και
κλείνουν ξαφνικά, οι φωνές μοιάζουν να δυναμώνουν. Σαν
άνθρωποι να ανεβαίνουν τα σκαλιά. Μα γύρω μου κανείς.
Είναι όλοι τους φαντάσματα. Ένα αεράκι γεμάτο σκόνη που
με ενοχλεί, τίποτε άλλο. Αυτή τη στιγμή υπάρχω μόνο εγώ
και οι σκοτεινές μου σκέψεις. Άχρηστες ιδέες που ξεπηδούν
από το κεφάλι μου. Κι όμως με βοηθούν να θυμηθώ και πάλι
χαμένα πρόσωπα που απομακρύνθηκαν από κοντά μου. Άνθρωποι
που ήρθαν, και έφυγαν δίχως λόγο και αιτία. Και μπροστά
σ' όλους αυτούς ξεπροβάλλει η όψη της που τόσο καιρό με
έκανε να αραρωτιέμαι, να λυπάμαι και να πονάω. Σίγουρα
είναι αυτή! Την αναγνωρίζω έτη φωτός μακριά! Σ' ένα άλλο
αστέρι να κατοικεί χωρίς εμένα. Και τώρα το αστέρι αυτό
έγινε η σκιά μου. Μ' ακολουθεί χωρίς να λέει λέξη σαν το
αιωρούμενο μπαλόνι δεμένο στον καρπό μου σφιχτά. Λατρεύω
το φώς του. Μα πιο πολύ λατρεύω το σκοτάδι που αφήνει πίσω του.
Σημάδια πως από εκεί έχει περάσει. Όλες αυτές οι σκιές
που κρύβονται και κανείς δεν τις βλέπει! "Ίχνη φωτός" τα
ονομάζω εγώ κι όλοι τα μισούν. Μα σαν βρεθεί ο κίνδυνος
μπροστά τους όλοι θα τρέξουν να τις βρουν και θα κρυφτουν
μαζί τους. Αγαπάμε το φεγγάρι αληθινά μόνο όταν μπορούμε
να δούμε και την πλευρά που περιστασιακά δεν φαίνεται.
Κάθε μέρα έχει άλλη όψη κι ας έχει το ίδιο σχήμα με την
χθεσινή βραδυά. Ίσως κι εγώ να βρω ένα αστέρι στην άλλη
μεριά αυτού του γαλαξία, μα πολύ φοβάμαι πως το φως της
θα λάμπει και στις 16 γωνιές του σύμπαντος.

nailed by Black Rose Immortal at 01:02 0 σχολια




Δευτέρα, Σεπτέμβριος 10, 2007
Πονοι αλυτρωτων ποθων...

Ωρες ατελειωτες σε πραγματα που σε απομακρυνουν
απο την υπολοιπη κοινωνια. Ωρες ατελειωτεςνα
σκεφτεσαι αγαπημενα προσωπα και αναμνησεις. Ωρες
που σε κανουν να θες να φυγεις μακρια. Μακρια απο
καθετι που σε γνωριζει, εσενα και τη υπαρξη σου.
Την ψυχη και το μυαλο σου. Ειναι θλιβερο να γνωριζεις
το δυσαρεστο τελος σου. Ειναι ακομη θλιβεροτερο να μην
ξερεις τι θα απογινεις υστερα απο αυτο... Τι με κραταει
κοντα της, Θεε μου! τρομαζω συχνα οταν αντιλαμβανομαι
τις σκεψεις μου. Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΝΑΕΙ!!! Ειναι η μονη προειδοποιηση
που θα συνεχιζουμε να αγνοουμε. Θελω να φυγω Παναγια μου...
Ισως ειναι ο μονος τροπος να ηρεμησει το πνευμα μου,
που τοσο βασανιζεται. Πως μπορω να ξερω τη λυση του μυστηριου
που με κυριευει;... Μα δεν υπαρχει λυση! Αυτο ειναι που
ποτε δεν καταλαβαμε. Παιρνεις απλως την αποφαση σου κι αυτη
σε οδηγει στο τελος. Οποιο τελος κι αν ειναι αυτο. Ψυχη μου
προχωρα και οδηγησε με στον Παραδεισο, γιατιι ολα αυτα που
βλεπω ειναι μονο μια αβυσσος. Ειμαι κουρασμενος. Το σωμα μου
στελνει σηματα αναγκης. Αναγκης για ξεκουραση. Ποναω...
Ψυχικα... Σωματικα... Φυσικα κι ανωδυνα... Το μυαλο μας
τα φταιει ολα... Αυτες οι μικρες, θαυματουργες κι ηλιθιες
ηλεκτρικες αντιδρασεις που μας κυριευουν. Ειχα καιρο
να νιωσω ετσι. Ειχα ξεχασει πως ειναι. Δυο τραγουδια να
με κρατανε ξυπνιο και μια ακομα εικονα να με τραβαει στο
παραθυρο, να ανοιξω τη πορτα και να φυγω επιτελους, Να
πεταξω μακρια σ' ενα μερος αγνωστο. Με μονο οδηγο την πιστη
και την ελπιδα. Μα ποιος θα φωτισει τις δικες μου τις σκιες
που κραταω βαθια μεσα μου και μου μαυριζουν την καρδια;...
Ποναω ποναω ποναω ποναω ποναω πον.....................................

nailed by Black Rose Immortal at 14:12 2 σχολια




Νυχτερινοι περιπατοι σε πλανες αγκαλιες

Παλι καθομαι ξυπνιος μες της νυχτας
το μαυρο ουρανο και σ' ονειρευομαι.
Ανοιχτα ματια και ενα ποτηρι με κανουν
να βλεπω μεσα απο τις αναμνησεις. Ομορφες
εικονες και χαρουμενες. Και μα το Θεο αγαπη
βρε ψυχη μου... Θυμασαι τιποτα;...
Δε θελω να κοιμηθω γιατι φοβαμαι. Παλι
θα 'ρθεις και θα με τρομαξεις. Μα παλι,
ειναι οτι πιο κοντινο σου εχω. Μια μακρινη
σου εικονα απο τα βαθη της ψυχης μου που με
ξυπναει συνεχεια πολλες φορες στην νυχτα...

nailed by Black Rose Immortal at 13:44 0 σχολια







Τρίτη, Ιούλιος 31, 2007
Όνειρα παράδεισος και αγκαλιές...

Έχουν περάσει μήνες από την τελευταία
φορά που την αγκάλιασα. Μέρες που πέρασαν
δύσκολα. Θέλω μόνο μία αγκαλιά της. Τίποτε
άλλο δε ζητώ. Μία αγκαλιά που δεν θα τελειώνει
ποτέ. Να μείνω για πάντα εκεί ως που να έρθει ο
άγγελός μου να με πάρει μακριά προς το μόνο μέρος
που θα μπορώ να είμαι ευτυχισμένος χώρια της. Κι
όμως δεν αναζητώ αιώνια μεταθάνατον ζωή. Θέλω η
ζωή μου να τελειώσει τη στιγμή που θα πεθάνω. Να
μπορώ να ζήσω με τις ευχάριστες και τις δυσάρεστές
μου αναμνήσεις. Γιατί όλοι κυνηγάμε το αθάνατο; Κι
όταν περάσουμε σ' αυτό, τι νόημα θα αποκτήσει η νέα
αθάνατη ζωή μας;... Το κύριο μέλημά μας θα έπρεπε να
είναι να μπορούμε να συνυπάρχουμε όλοι μαζί και να μη
σκοτωνόμαστε. Να αγαπιόμαστε. Έτσι θα έχουμε καταφέρει
να δημιουργήσουμε τον επίγειο παράδεισο. Κι αυτή θα
είναι και η ευτυχία μας. Δεν απαρνούμαι το δώρο του Θεού
μα ούτε και θέλω να το κάνω ποτέ... Το μόνο που θέλω
είναι να ζωσ' ένα κόσμο που δεν θα με μισεί κανείς γι
αυτό που είμαι. Ούτε γι αυτό που ήμουν. Και ούτε γι αυτό
που θα απογίνω. Πώς μπορεί ο ανθρώπινος νους να καταλάβει
αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή;... Αυτήν
την εξαιρετική και θαυμάσια εικόνα που με ταξιδεύει...
και κλείνω.....

nailed by Black Rose Immortal at 09:29 0 σχολια



Παρασκευή, Ιούλιος 06, 2007
Γραμμα σε μια ταξιδιαρα ψυχη. (Ε-Γ ειναι για σενα ...)

Αν δεν ημουν ανθρωπος, θα ηθελα να ειμαι ο ηλιος.
Να σε κοιταζω απο ψηλα να χαμογελας. Να σε εχω παντα
στην καρδια μου, να συνεχιζει να χτυπα. Τα λογια μου
αυτα μπορει να ειναι περιττα, μα ειναι αναγκαια. Χωρις
αυτα θα κατρακυλουσα στο χαος που εφτιαξες για μενα.
Ενα μαυρο μα συναμα φωτεινο χαοτικο διαστημα στο οποιο
αιωρουμαι μαγικως. Μη εχοντας κατι σταθερο να κρατηθω
συνεχιζω να πλεω στο κενο σαν μια ψαροβαρκα που βγαινει
στον ωκεανο. Κι υστερα βαριες ψιχαλες πεφτουν και με
διαπερνουν αφηνοντας πανω μου ολοκληρη τη δυστυχια τους.
Ειναι τα δακρυα της χαμενης μου αγαπης; Ειναι το νερο
που πεφτει να ξεπλυνει τις αμαρτιες μου; Αχ ποσο περιμενω
τη μερα που η καρδια σου θα καει στη φλογα της δικης μου
της αγαπης. Καθιστος επανω στο κρεβατι και ετσι φοβισμενος
απο τον μακρινο χαμο σου, αρρωστος με πονους σε καρδια και
σε μυαλο, σε σωμα και ψυχη, με τα ματια μου να τσουζουν απο
τον ιδρωτα και το κεφαλι μου να πιεζεται απο τονπονο του πυρετου,
περιμενω μια συλλαβη σου για να συνεχιζω να ζω. Κατι που
δεν θα ερθει ποτε. Οπως τα δακρυα τις στιγμες που θες να
κλαψεις και να φωναξεις οσο πιο δυνατα μπορεις τους πιο
κρυμμενους σου φοβους. Οπως το γραμμα ενος αγαπημενου που
εχει φυγει για τον πολεμο...

nailed by Black Rose Immortal at 03:22 0 σχολια






Πέμπτη, Ιούλιος 05, 2007
Γυρνωντας τη σελιδα


Το χαρτι μου τωρα παιρνει δυο οψεις.
Δυο οψεις δυσνοητες και τοσο μα τοσο απομακρες
απο την πραγματικοτητα. Ισως απο την πραγματικοτητα,
ομως οχι και απο την αληθεια. Μια αληθεια που
αργοπεθαινει κρυμενη μεσα στον καθενα μας. Πικρη,
βουβη κι αμιλητη. Το ψεμα του κοσμου την κατεπνιξε.
Μα ποιος την θελησε ποτε του;! Τι προσφεριε; Χαρα;
Και τι ειναι αυτο; Κι αν μπορω να ξεγελασω τον εαυτο
μου με αυταπατες και παραισθησεις, γιατι να κοπιαζω
και να ρισκαρω το πολυτιμο ψεμα που μου κοστισε ακριβα;
Κοιτα μες στα ματια ενος τρελου και πες μου τι σου λενε.
Ιδρωνω πανω απο ενα χαρτι προσπαθωντας να αποτυπωσω
οσο το δυνατο καλυτερα τις σκεψεις μου, Σκεψεις που ισως
καποτε καταφερουν να σπασουν αυτο το αχρηστο και ανουσιο
κενο που περιβαλλει το μυαλο σου. Ενα κενο σαν τοιχος
που σ' εμποδιζει να κοιτασ την αλλη οψη της ζωης, και ο
οποιος ειναι τοσο δυνατος οσο και η δυναμη της αναπνοης
σου. Ενας τοιχος σαν καθρεπτης που οσο πιο πολυ πιστευεις
σ' αυτον τοσο ανακαλυπτειςτον καλπικο εαυτο σου. Θελω να
κλεισω τα ματια και με μιας να βρεθω στη θαλασσα. Εκει που
ολα σβηνουν στον οριζοντα. Να σηκωσω ψηλα το κεφαλι και
να στοχευσω το μοναδικο πραγμα που οριζει πραγματικα το
απειρο. Η ψευδαισθηση του γαλανου και η αληθεια του κενου.
Ο ουρανος. Και υστερα να ορισω και γω το ταξιδι μου
εχωντας οδηγο την μονη αληθεια που με κυριευει αυτη τη
στιγμη. Τις σκεψεις, το μυαλο και το σωμα μου... Δεν
ειναι η αγαπη. Ευτυχως ειναι το τιποτα.

nailed by Black Rose Immortal at 13:13 0 σχολια







Ενα "χαρτι" χωρις επιστροφη


Μια μερα περνα και μια ερχεται.Μα πως
μπορει κανεις να υπολογισει αυτα που χανονται
απο αυτα που κερδιζονται;Δυο μονο λεξεις μονο
και τελειωνω,Δυο μονο λεξεις και θα σ' αφησω
στο παραδοξο κενο, οπου οι παραισθησεις σου
ξεπηδουν σα να 'τανε ελατηρια, ελατηρια που
πιεστηκαν πολυ χρονο με το χρονο, απ' το μυαλο
σου.Οπου οι ιδεες γινονται ζυμαρι τοσο ευθραυστες
και ευμεταβλητες. Σ' ενα κοσμο ατελειωτης μοναξιας
και ανυπαρκτης δικαιοσυνης. Σ' ενα κοσμο που
γεννηθηκα και σε μια στιγμη προκειται να πεθανω.
Και η στιγμη αυτη που ονομαζεται ζωη, η σταγονα
που πεφτει απο μια βρυση, κανωντας κι αυτη την
ελευθερη της πτωση. Μεχρι να πεσει κατω και να
γινει κομματια. Ισως να θεωρεις πως γινομαι
μονοτονος και βαρετος. Ισως παλι να νομιζεις
πως καπου τα εχεις ξανακουσει ολα αυτα απο ενα
γερο, μεσα σ' ενα βιβλιο. Ισως εγω απλα να μην
ειμαι αυτο που ψαχνεις, γιατι αυτο που ψαχνεις
ειναι μονο μια ιδεα, καποιες χημικες αντιδρασεις
στο πολυπλοκο οργανο του σωματος σου που λεγεται
μυαλο. Πως μπορεις να καταλαβεις ομως τι ειναι
πραγματικα αυτο που κρυφτηκε πισω απο το μελανι
που απλωθηκε πανω σ' αυτο το αδειο και ανυπαρκτο
χαρτι; Ειμαι εγω. Οπως πισω απο το φως κρυβεται
η λαμπα και πισω απο τη λαμπα κρυβεται το ρευμα...
Μια ιδεα ειμαστε ολοι. Ετοιμοι να χαθουμε στο
απεραντο κενο που μονοι μας δημιουργησαμε και δεν
κατανοησαμε ποτε...

nailed by Black Rose Immortal at 12:02 1 σχολια