Σάββατο, Οκτώβριος 06, 2007
ακουω βηματα

Λεπτες κλωστες κρατανε τα δαιμονια του παθους μεσα μου
απο το να ξεχυθουν βιαια και να καταλαβουν ολοκληρη την
καρδια μου. Απο το να με παρασυρουν και παλι σε ενα κυνηγι
ατελειωτης μοναξιας. Κοντοστεκομαι και βαριανασαινω. Σχεδον
ακουω τον χτυπο της καρδιας μου που ειναι ετοιμη να σβησει.
Σκεφτομαι αυτες τις μικρες χαρες που εχουν μολυνει τη ζωη μου.
Μετρω ολα αυτα που θα ηθελα να κανω αυτη τη στιγμη. Δεν
υπολογισα ομως πως ενα και μονο ονομα κυριαρχει στις σκεψεις
μου τις τελευταιες μερες. Μακαρι ομως, και το ευχομαι απο τα
βαθη της ψυχης μου, να μπορουσα να γινω κι εγω ο ιος αυτος που
θα κατοικησει στο μυαλο της. Κατι που προς το παρον μου φαινεται
απιθανο. Θα περασω και παλι μια διαδικασια που μπορει να ειναι
ασχημη για τον καιρο της, μα στο τελος ξερω πως θα ειμαι κερδισμενος
ανεξαρτητα με το αποτελεσμα. Καιρος λοιπον να αρχισω να προχωρω.
Να κανω βηματα για να πλησιασω σε μια ακομη ευκαιρια της ζωης.
Φοβοι κι αναμνησεις εδω δεν χωρανε. Τα εχω αφησει ολα πισω

nailed by Black Rose Immortal at 05:22 0 σχολια








Πέμπτη, Οκτώβριος 04, 2007
3 ημερες αναμονης

Καιρος λοιπον για νεες εικονες, νεες αναμνησεις νεα προσωπα.
3 κερια αναμενα στο φως του φεγγαριου, θα γινουν η αρχη της
ιεροτελεστιας που ξεκινησα. Να τελειωσουν ολα και να αρχισω
παλι απο την αρχη. Οπως παλια. Οπως και τωρα. Οπως θα εκανε
κανεις για να διαγραψει αποτελεσματικα το παρελθον του. 3 κορδελες
προς τιμην οσων με αφησαν πισω τους. Τοτε που τους ειχα πιο πολυ
αναγκη. Τοτε που παρακαλουσα ολα αυτα να τελειωσουν με μια
απλη αδυσωπυτη ματια και το πιο σκληρο χαμογελο που ειχαν
εκεινη την πολυποθητη στιγμη. Χωρις μεγαλα λογια και κουβεντες
βαριες, ολα να τελειωσουν. Και τωρα κοιτα με! προσπαθω να διωξω
ολα οσα αγαπησα. ολα οσα ποθησα πιο πολυ στη ζωη μου.
Τοσο αξιολυπητα τους ζητω απλως να φυγουν. Για να μεινω και
παλι ανθρωπος μισος περιμενοντας το νεο χαμογελο που θα με
κανει να κλαιω. Μα ακομα και τωρα θελω να τα παρατησω. Μιας,
ομως, και η παρασταση εχει ηδη ξεκινησει, δεν υπαρχουν και
πολλα που να μπορω να κανω. Μεσα σ' αυτην την μπερδεμενη μου
σελιδα θα βρεθει καποτε η αληθεια που με πνιγει 3 μερες τωρα.
Αυτο που πραγματικα μου τρωει τη ζωη χωρις προτου να με προειδοποιησει.
Φευγουν ολα κι εγω καθιστος θα σε περιμενω να με λυτρωσεις απο το βασανο
της τρυπημενης μου καρδιας.
- μην αργεις -

nailed by Black Rose Immortal at 02:09 0 σχολια






Τετάρτη, Οκτώβριος 03, 2007
χωρις σημαδι ακουστικης

Πες μου ποσο χαμηλα πρεπει να πεσω για να σε φτασω ψυχη μου
γιατι η πτωση ετουτη με ζαλιζει

Ολα γυρνανε τοσο γρηγορα και με τρομαζω
τωρα που αρχισε να ψιχαλιζει

Ο κοσμος πισω μου χανεται και 'γω συνεχεια αλλαζω
κι αυτη η οψη σου ολο διπλα μου γυριζει

1000 μερες κι αν περασουν εσενα θα αναζητω ζωη μου
κι οταν παλι θα σε βρω,
θα ξερω οτι η ζωη μου τοτε αρχιζει

nailed by Black Rose Immortal at 11:28 0 σχολια





Παρασκευή, Σεπτέμβριος 28, 2007
ανασες βαριες στου αστεριου το μαυρο φως

Υπαρχει κανεις που να καταλαβαινει οτι δεν υπαρχει το σκοταδι;
Στην πραγματικοτητα ως σκοταδι οριζουμε την ελλειψη φωτος. Αρα
στην ουσια δεν τιθεται θεμα υπαρξης του! υπαρχει φως ή δεν υπαρχει
φως. Το ιδιο συμβαινει και με μενα. Νιωθω τη μοναξια να με
περιβαλλει, μα ομως αυτο που στ' αληθεια νιωθω, ειναι η
ελλειψη αγαπης. Τωρα πια που σκεφτομαι ξεκαθαρα, χωρις το
παρελθον να με ακολουθει, δεν υπαρχει κανεις να μοιραστω τις
σκεψεις μου. Παρα μονο εσυ. Εσυ που δεν με ξερεις. Γραφω ασταματητα
πανω σε αδεια χαρτια αυτο που ο νους μου προσταζει. Πλεον, κανεις
δεν διαβαζει αυτα που γραφω και οτι κανω ειναι για να αδειασω
επιτελους το κουρασμενο μου μυαλο. Σταματησα πια να γραφω ημερομηνιες
στα γραμματα μου εδω και καιρο. Ο χρονος ειναι αχρηστος. Η τοποθεσια;!
Ασημαντη εντελως! Το χερι και η πενα οριζουνε τα γεγονοτα και αυτο ειναι
που εχει σημασια. Κι ολο γυριζω, γυριζω, γυριζω. Και στο τελος, το τελος
αντικρυζω. Οι ιδιες σκεψεις περνανε απο το μυαλο μου καθε στιγμη.
Μεσα σ' αυτο το βουβο δωματιο ψιθυροι ακουγονται, ανασες και γελια.
Μα κανεις δεν βρισκεται σ' αυτο το σπιτι. Ολα ξεπηδουν απο το κεφαλι
μου. Εικονες παλιες και γνωριμες. Ατομα που συμπαθω. Ατομα που αγαπω.
Κι ομως υπαρχουν ατομα που κατεχουν κομματια ολοκληρα απο τη ζωη μου.
Ιδιοκτητες της καρδιας και της ψυχης μου. Εφ' οσων δεν ζουνε πια μαζι
μου, χρειαζομαι καποιον αλλο ακομα για να καταργησει αυτο το μονοπωλιο.
Ειμαι ανοιχτος και μπορω να πω προσπαθω. Δινω ευκαιρειες σε νεα προσωπα
να πλησιασουν ολο και πιο κοντα μου μα παντα θα υπαρχει καποιος που θα
τα απομακρυνει. Κι ομως την χρειαζομαι!... Δεν ζητησα ποτε μου να κατακτησω
τα ονειρα κανενος. Μονο μια κοπελα που θα θελει να καταλαβει τι συμβαινει
μεσα σ' αυτο το ασχημο και στρογγυλο κεφαλι μου... Αλλα δεν ερχεται.
Γιατι δεν ερχεται;!... Αναπνεω για να ζω. Μηπως ,ομως, ζω για να αναπνεω
πια;Μηπως ακολουθω κι εγω μια ατερμονη πληξη χωρις λογο και αιτια;
Δεν ξερω. Πρεπει λοιπον να θεσω στοχους. Πραγματικους στοχους! Οπως
η ευτυχια κι ενα αστερι...

nailed by Black Rose Immortal at 15:38 2 σχολια









Τετάρτη, Σεπτέμβριος 26, 2007
οι 2 εποχές του χρόνου

Σήμερα κάθισα και υπολόγισα τα χρόνια που θα έρθουν.
Δεν είναι και πολλά. Και ο αριθμός τους δεν είναι ακριβής.
Μετρημένες στιγμές θα έρθουν και χιλλιάδες συναισθήματα.
Τη ζωή μου την παρομοιάζω με ένα φθινοπωρινό δέντρο.
Σαν έρθει ο χειμώνας και το φθινόπωρο τα φύλλα του πέφτουν
και μοιάζει τόσο στενάχωρο. Μα αυτό περιμένει μονάχα πότε θα
έρθει η άνοιξη. Για να ανθίσει ξανά. Έτσι είμαι εγώ. Έχω περάσει
πολλά φθινόπωρα και πολλές φορές η άνοιξη με άνθισε ξανά. Άλλοτε
ο χρόνος περνούσε αργά και άλλοτε γρήγορα. Οι κλιματικές αλλαγές
όμως ήταν αδύνατο να με αφήσουν ασυγκίνητο. Τόσα φθινόπωρα έφεραν
την ανοσία στην ψυχή μου και τώρα είναι κενή. Δεν επηρεάζεται από
εποχές και κρύα. Και ούτε καμία εικόνα την ζεσταίνει. Παρά μόνο
μια καινούρια αγάπη περιμένει να την πάει ψηλά και να την αφήσει
να αιωρείται έχοντας και πάλι τα φτερά της ανοιχτά...

nailed by Black Rose Immortal at 13:29 0 σχολια




Ίχνη φωτός

Άδειοι διάδρομοι και σκούρα πλακάκια, μαύροι τοίχοι
και ξύλινα παγκάκια βιδωμένα στο πάτωμα. Ξένα βήματα
και γνώριμες φωνές είναι όλα τα πράγματα που βλέπω να
με περιβάλλουν αυτή τη στιγμή. Πόρτες ανοίγουν και
κλείνουν ξαφνικά, οι φωνές μοιάζουν να δυναμώνουν. Σαν
άνθρωποι να ανεβαίνουν τα σκαλιά. Μα γύρω μου κανείς.
Είναι όλοι τους φαντάσματα. Ένα αεράκι γεμάτο σκόνη που
με ενοχλεί, τίποτε άλλο. Αυτή τη στιγμή υπάρχω μόνο εγώ
και οι σκοτεινές μου σκέψεις. Άχρηστες ιδέες που ξεπηδούν
από το κεφάλι μου. Κι όμως με βοηθούν να θυμηθώ και πάλι
χαμένα πρόσωπα που απομακρύνθηκαν από κοντά μου. Άνθρωποι
που ήρθαν, και έφυγαν δίχως λόγο και αιτία. Και μπροστά
σ' όλους αυτούς ξεπροβάλλει η όψη της που τόσο καιρό με
έκανε να αραρωτιέμαι, να λυπάμαι και να πονάω. Σίγουρα
είναι αυτή! Την αναγνωρίζω έτη φωτός μακριά! Σ' ένα άλλο
αστέρι να κατοικεί χωρίς εμένα. Και τώρα το αστέρι αυτό
έγινε η σκιά μου. Μ' ακολουθεί χωρίς να λέει λέξη σαν το
αιωρούμενο μπαλόνι δεμένο στον καρπό μου σφιχτά. Λατρεύω
το φώς του. Μα πιο πολύ λατρεύω το σκοτάδι που αφήνει πίσω του.
Σημάδια πως από εκεί έχει περάσει. Όλες αυτές οι σκιές
που κρύβονται και κανείς δεν τις βλέπει! "Ίχνη φωτός" τα
ονομάζω εγώ κι όλοι τα μισούν. Μα σαν βρεθεί ο κίνδυνος
μπροστά τους όλοι θα τρέξουν να τις βρουν και θα κρυφτουν
μαζί τους. Αγαπάμε το φεγγάρι αληθινά μόνο όταν μπορούμε
να δούμε και την πλευρά που περιστασιακά δεν φαίνεται.
Κάθε μέρα έχει άλλη όψη κι ας έχει το ίδιο σχήμα με την
χθεσινή βραδυά. Ίσως κι εγώ να βρω ένα αστέρι στην άλλη
μεριά αυτού του γαλαξία, μα πολύ φοβάμαι πως το φως της
θα λάμπει και στις 16 γωνιές του σύμπαντος.

nailed by Black Rose Immortal at 01:02 0 σχολια




Δευτέρα, Σεπτέμβριος 10, 2007
Πονοι αλυτρωτων ποθων...

Ωρες ατελειωτες σε πραγματα που σε απομακρυνουν
απο την υπολοιπη κοινωνια. Ωρες ατελειωτεςνα
σκεφτεσαι αγαπημενα προσωπα και αναμνησεις. Ωρες
που σε κανουν να θες να φυγεις μακρια. Μακρια απο
καθετι που σε γνωριζει, εσενα και τη υπαρξη σου.
Την ψυχη και το μυαλο σου. Ειναι θλιβερο να γνωριζεις
το δυσαρεστο τελος σου. Ειναι ακομη θλιβεροτερο να μην
ξερεις τι θα απογινεις υστερα απο αυτο... Τι με κραταει
κοντα της, Θεε μου! τρομαζω συχνα οταν αντιλαμβανομαι
τις σκεψεις μου. Η ΑΓΑΠΗ ΠΟΝΑΕΙ!!! Ειναι η μονη προειδοποιηση
που θα συνεχιζουμε να αγνοουμε. Θελω να φυγω Παναγια μου...
Ισως ειναι ο μονος τροπος να ηρεμησει το πνευμα μου,
που τοσο βασανιζεται. Πως μπορω να ξερω τη λυση του μυστηριου
που με κυριευει;... Μα δεν υπαρχει λυση! Αυτο ειναι που
ποτε δεν καταλαβαμε. Παιρνεις απλως την αποφαση σου κι αυτη
σε οδηγει στο τελος. Οποιο τελος κι αν ειναι αυτο. Ψυχη μου
προχωρα και οδηγησε με στον Παραδεισο, γιατιι ολα αυτα που
βλεπω ειναι μονο μια αβυσσος. Ειμαι κουρασμενος. Το σωμα μου
στελνει σηματα αναγκης. Αναγκης για ξεκουραση. Ποναω...
Ψυχικα... Σωματικα... Φυσικα κι ανωδυνα... Το μυαλο μας
τα φταιει ολα... Αυτες οι μικρες, θαυματουργες κι ηλιθιες
ηλεκτρικες αντιδρασεις που μας κυριευουν. Ειχα καιρο
να νιωσω ετσι. Ειχα ξεχασει πως ειναι. Δυο τραγουδια να
με κρατανε ξυπνιο και μια ακομα εικονα να με τραβαει στο
παραθυρο, να ανοιξω τη πορτα και να φυγω επιτελους, Να
πεταξω μακρια σ' ενα μερος αγνωστο. Με μονο οδηγο την πιστη
και την ελπιδα. Μα ποιος θα φωτισει τις δικες μου τις σκιες
που κραταω βαθια μεσα μου και μου μαυριζουν την καρδια;...
Ποναω ποναω ποναω ποναω ποναω πον.....................................

nailed by Black Rose Immortal at 14:12 2 σχολια




Νυχτερινοι περιπατοι σε πλανες αγκαλιες

Παλι καθομαι ξυπνιος μες της νυχτας
το μαυρο ουρανο και σ' ονειρευομαι.
Ανοιχτα ματια και ενα ποτηρι με κανουν
να βλεπω μεσα απο τις αναμνησεις. Ομορφες
εικονες και χαρουμενες. Και μα το Θεο αγαπη
βρε ψυχη μου... Θυμασαι τιποτα;...
Δε θελω να κοιμηθω γιατι φοβαμαι. Παλι
θα 'ρθεις και θα με τρομαξεις. Μα παλι,
ειναι οτι πιο κοντινο σου εχω. Μια μακρινη
σου εικονα απο τα βαθη της ψυχης μου που με
ξυπναει συνεχεια πολλες φορες στην νυχτα...

nailed by Black Rose Immortal at 13:44 0 σχολια







Τρίτη, Ιούλιος 31, 2007
Όνειρα παράδεισος και αγκαλιές...

Έχουν περάσει μήνες από την τελευταία
φορά που την αγκάλιασα. Μέρες που πέρασαν
δύσκολα. Θέλω μόνο μία αγκαλιά της. Τίποτε
άλλο δε ζητώ. Μία αγκαλιά που δεν θα τελειώνει
ποτέ. Να μείνω για πάντα εκεί ως που να έρθει ο
άγγελός μου να με πάρει μακριά προς το μόνο μέρος
που θα μπορώ να είμαι ευτυχισμένος χώρια της. Κι
όμως δεν αναζητώ αιώνια μεταθάνατον ζωή. Θέλω η
ζωή μου να τελειώσει τη στιγμή που θα πεθάνω. Να
μπορώ να ζήσω με τις ευχάριστες και τις δυσάρεστές
μου αναμνήσεις. Γιατί όλοι κυνηγάμε το αθάνατο; Κι
όταν περάσουμε σ' αυτό, τι νόημα θα αποκτήσει η νέα
αθάνατη ζωή μας;... Το κύριο μέλημά μας θα έπρεπε να
είναι να μπορούμε να συνυπάρχουμε όλοι μαζί και να μη
σκοτωνόμαστε. Να αγαπιόμαστε. Έτσι θα έχουμε καταφέρει
να δημιουργήσουμε τον επίγειο παράδεισο. Κι αυτή θα
είναι και η ευτυχία μας. Δεν απαρνούμαι το δώρο του Θεού
μα ούτε και θέλω να το κάνω ποτέ... Το μόνο που θέλω
είναι να ζωσ' ένα κόσμο που δεν θα με μισεί κανείς γι
αυτό που είμαι. Ούτε γι αυτό που ήμουν. Και ούτε γι αυτό
που θα απογίνω. Πώς μπορεί ο ανθρώπινος νους να καταλάβει
αυτό που έχω εγώ στο μυαλό μου αυτή τη στιγμή;... Αυτήν
την εξαιρετική και θαυμάσια εικόνα που με ταξιδεύει...
και κλείνω.....

nailed by Black Rose Immortal at 09:29 0 σχολια



Παρασκευή, Ιούλιος 06, 2007
Γραμμα σε μια ταξιδιαρα ψυχη. (Ε-Γ ειναι για σενα ...)

Αν δεν ημουν ανθρωπος, θα ηθελα να ειμαι ο ηλιος.
Να σε κοιταζω απο ψηλα να χαμογελας. Να σε εχω παντα
στην καρδια μου, να συνεχιζει να χτυπα. Τα λογια μου
αυτα μπορει να ειναι περιττα, μα ειναι αναγκαια. Χωρις
αυτα θα κατρακυλουσα στο χαος που εφτιαξες για μενα.
Ενα μαυρο μα συναμα φωτεινο χαοτικο διαστημα στο οποιο
αιωρουμαι μαγικως. Μη εχοντας κατι σταθερο να κρατηθω
συνεχιζω να πλεω στο κενο σαν μια ψαροβαρκα που βγαινει
στον ωκεανο. Κι υστερα βαριες ψιχαλες πεφτουν και με
διαπερνουν αφηνοντας πανω μου ολοκληρη τη δυστυχια τους.
Ειναι τα δακρυα της χαμενης μου αγαπης; Ειναι το νερο
που πεφτει να ξεπλυνει τις αμαρτιες μου; Αχ ποσο περιμενω
τη μερα που η καρδια σου θα καει στη φλογα της δικης μου
της αγαπης. Καθιστος επανω στο κρεβατι και ετσι φοβισμενος
απο τον μακρινο χαμο σου, αρρωστος με πονους σε καρδια και
σε μυαλο, σε σωμα και ψυχη, με τα ματια μου να τσουζουν απο
τον ιδρωτα και το κεφαλι μου να πιεζεται απο τονπονο του πυρετου,
περιμενω μια συλλαβη σου για να συνεχιζω να ζω. Κατι που
δεν θα ερθει ποτε. Οπως τα δακρυα τις στιγμες που θες να
κλαψεις και να φωναξεις οσο πιο δυνατα μπορεις τους πιο
κρυμμενους σου φοβους. Οπως το γραμμα ενος αγαπημενου που
εχει φυγει για τον πολεμο...

nailed by Black Rose Immortal at 03:22 0 σχολια






Πέμπτη, Ιούλιος 05, 2007
Γυρνωντας τη σελιδα


Το χαρτι μου τωρα παιρνει δυο οψεις.
Δυο οψεις δυσνοητες και τοσο μα τοσο απομακρες
απο την πραγματικοτητα. Ισως απο την πραγματικοτητα,
ομως οχι και απο την αληθεια. Μια αληθεια που
αργοπεθαινει κρυμενη μεσα στον καθενα μας. Πικρη,
βουβη κι αμιλητη. Το ψεμα του κοσμου την κατεπνιξε.
Μα ποιος την θελησε ποτε του;! Τι προσφεριε; Χαρα;
Και τι ειναι αυτο; Κι αν μπορω να ξεγελασω τον εαυτο
μου με αυταπατες και παραισθησεις, γιατι να κοπιαζω
και να ρισκαρω το πολυτιμο ψεμα που μου κοστισε ακριβα;
Κοιτα μες στα ματια ενος τρελου και πες μου τι σου λενε.
Ιδρωνω πανω απο ενα χαρτι προσπαθωντας να αποτυπωσω
οσο το δυνατο καλυτερα τις σκεψεις μου, Σκεψεις που ισως
καποτε καταφερουν να σπασουν αυτο το αχρηστο και ανουσιο
κενο που περιβαλλει το μυαλο σου. Ενα κενο σαν τοιχος
που σ' εμποδιζει να κοιτασ την αλλη οψη της ζωης, και ο
οποιος ειναι τοσο δυνατος οσο και η δυναμη της αναπνοης
σου. Ενας τοιχος σαν καθρεπτης που οσο πιο πολυ πιστευεις
σ' αυτον τοσο ανακαλυπτειςτον καλπικο εαυτο σου. Θελω να
κλεισω τα ματια και με μιας να βρεθω στη θαλασσα. Εκει που
ολα σβηνουν στον οριζοντα. Να σηκωσω ψηλα το κεφαλι και
να στοχευσω το μοναδικο πραγμα που οριζει πραγματικα το
απειρο. Η ψευδαισθηση του γαλανου και η αληθεια του κενου.
Ο ουρανος. Και υστερα να ορισω και γω το ταξιδι μου
εχωντας οδηγο την μονη αληθεια που με κυριευει αυτη τη
στιγμη. Τις σκεψεις, το μυαλο και το σωμα μου... Δεν
ειναι η αγαπη. Ευτυχως ειναι το τιποτα.

nailed by Black Rose Immortal at 13:13 0 σχολια







Ενα "χαρτι" χωρις επιστροφη


Μια μερα περνα και μια ερχεται.Μα πως
μπορει κανεις να υπολογισει αυτα που χανονται
απο αυτα που κερδιζονται;Δυο μονο λεξεις μονο
και τελειωνω,Δυο μονο λεξεις και θα σ' αφησω
στο παραδοξο κενο, οπου οι παραισθησεις σου
ξεπηδουν σα να 'τανε ελατηρια, ελατηρια που
πιεστηκαν πολυ χρονο με το χρονο, απ' το μυαλο
σου.Οπου οι ιδεες γινονται ζυμαρι τοσο ευθραυστες
και ευμεταβλητες. Σ' ενα κοσμο ατελειωτης μοναξιας
και ανυπαρκτης δικαιοσυνης. Σ' ενα κοσμο που
γεννηθηκα και σε μια στιγμη προκειται να πεθανω.
Και η στιγμη αυτη που ονομαζεται ζωη, η σταγονα
που πεφτει απο μια βρυση, κανωντας κι αυτη την
ελευθερη της πτωση. Μεχρι να πεσει κατω και να
γινει κομματια. Ισως να θεωρεις πως γινομαι
μονοτονος και βαρετος. Ισως παλι να νομιζεις
πως καπου τα εχεις ξανακουσει ολα αυτα απο ενα
γερο, μεσα σ' ενα βιβλιο. Ισως εγω απλα να μην
ειμαι αυτο που ψαχνεις, γιατι αυτο που ψαχνεις
ειναι μονο μια ιδεα, καποιες χημικες αντιδρασεις
στο πολυπλοκο οργανο του σωματος σου που λεγεται
μυαλο. Πως μπορεις να καταλαβεις ομως τι ειναι
πραγματικα αυτο που κρυφτηκε πισω απο το μελανι
που απλωθηκε πανω σ' αυτο το αδειο και ανυπαρκτο
χαρτι; Ειμαι εγω. Οπως πισω απο το φως κρυβεται
η λαμπα και πισω απο τη λαμπα κρυβεται το ρευμα...
Μια ιδεα ειμαστε ολοι. Ετοιμοι να χαθουμε στο
απεραντο κενο που μονοι μας δημιουργησαμε και δεν
κατανοησαμε ποτε...

nailed by Black Rose Immortal at 12:02 1 σχολια