Φόβος

Στην αρχή νόμιζα πως όλα ήταν μια χαρά. Πως έχω ηρεμήσει επιτέλους. Πέρασα τόσα προβλήματα που μου προκάλεσαν απίστευτες απώλειες. Θα μπορούσα να θρηνώ για όσα έχασα. Να μείνω στο παρελθόν και να παρακολουθώ τα πάντα να με προσπερνάνε καθώς η καρδιά μου θα καιγόταν στην απόλυτη σιωπή. Κι όμως βρήκα δύναμη, δεν ξέρω από που. Δεν ξέρω το γιατί. Ξέρω μονάχα πως είμαι ακόμα εδώ, στο παρόν, να προσπαθώ για ό,τι καλύτερο.  Τώρα γνωρίζω καλά πως ποτέ μου δεν ήμουν ήρεμος. Και πώς θα μπορούσα ποτέ μου;!... Η καρδία μου ένα γιγαντιώδες ηφαίστειο φωτιάς και συναισθημάτων έτοιμο να εκραγεί ανά πάσα στιγμή χαρίζοντάς μου την ευτυχία μέσα από τα χάδια μιας ακόμη αδελφής ψυχής. Και τώρα που νομίζω πως έχω όλα όσα χρειάζομαι, ένα γλυκό πρόσωπο προκαλεί τις πιο ευχάριστες αναταράξεις στο κέντρο της ψυχής μου. Κυριαρχεί στις σκέψεις μου και με οδηγεί στην τρέλα. Άγνωστο γιατί να φοβάμαι τόσο να δείξω αυτά που κρύβω μέσα μου. Θέλω να της φωνάξω αυτά που με λόγια δεν εκφράζονται. Το συναίσθημα που με κυριεύει καθώς αντικρίζω τα δυο της χείλη να χορεύουν με ένα τρόπο μαγικό. Κι όμως φοβάμαι...

Έρωτας

Έρωτας είναι όταν μια αδικαιολόγητη χαρά σε κατακλύζει, καθώς νιώθεις την ένταση να ξεκινά από τα βάθη της ψυχής σου και να φτάνει στις πιο απόμακρες απολήξεις του μυαλού σου καταστρέφοντας κάθε δυσοίωνη και άσχημη σκέψη. Δημιουργεί τέτοια σύγχυση και προκαλεί την καρδιά σου σ' έναν αγώνα ταχύτητας ενάντια στο χρόνο. Το αίμα σου ζεσταίνεται απότομα καθώς αντικρίζεις το πρόσωπο του πόθου σου. Όντας αδύνατο να ελέγξεις τα συναισθήματα σου, νιώθεις σαν δάκρυα να τρέχουν στα κουρασμένα σου μάτια. Μια στιγμή χρειάζεται για να σπρώξεις τον εαυτό σου σε μια κατάσταση δίχως γυρισμό. Μα σαν γαντζωθείς κι εσύ, μόνο με πόνο θα βγάλεις το αγκίστρι του. Στην απουσία του τρελαίνεσαι. Ο κυνισμός σε κυνηγά και επιστρέφεις στον μάταιο κόσμο της καθημερινότητας. Μόνο στον έρωτα ονειρεύεσαι. Μόνο με έρωτα ζεις...

Διλήμματα

Γλυκιές φωνές μου ψιθυρίζουν πάλι. Απ' την καρδιά και κατ' ευθείαν στο νου με χτυπάν. Αδυσώπητες κραυγές φωνάζουν το αυτονόητο. Και εγώ τι κάνω;Μένω άπραγος σ' αυτό που η ψυχή μου βρίσκει δειλά δειλά το θάρρος να μου σιγοτραγουδά. Δυο μάτια γεμάτα ζωή και δυο χείλη που τόσο γλυκά ακούγονται, τα αντικείμενα του πόθου μου ξανά. Πρώτη φορά βρίσκομαι σε τέτοιο δίλημμα. Σαν μικρό παιδί που ερωτεύεται για πρώτη φορά. Το στομάχι μου κόμπος σφιχτός, ανταποκρίνεται στο βάσανο του τρομαγμένου μου μυαλού. Να αφεθώ;...