τα δρομακια,
εκεινα τα δρομακια,
δρομακια.....
Μερη που καποτε σημαιναν πολλα. Δεντρα και πετρες που αφηνα πισω μου γελωντα, με ελπιδες, με χαρα, με λυπη, στεναχωρια, με δακρυα. Τωρα πια ειναι απλως ενα ξεχασμενο θλιβερο τοπιο που ξεθαψα σημερα απο παλιες αναμνησεις. Γιατι τωρα δεν υπαρχει ο φοβος που υπηρχε καποτε. Τωρα απλως εχω ξεχασει το χτες. Λαμπες ξεχασμενες, θολες, αναμενες, σημαδια που φωτιζανε παλια τα ονειρα μου.
Μεινε κοντα μου αναπνοη
Μεινε κοντα μου αγαπη
Ελα κοντα μου το πρωι
Ξυπνησε με μ' ενα χαδι
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχολια:
Δημοσίευση σχολίου